Ја сам то само тако ставио ради лепшег наслова а то може тако исто да буде и сам зимске ноћи. Управо то је чешће сан зимске ноћи, јер ја мислим на онај сан и на ону ноћ у очи каквог плаћања.
Замислите, примера ради, да сутра као имате велико плаћање; нека вам је то рецимо последњи рок, а ви као немате ни пребијене паре у џепу, па сте легли да спавате и преврћете се у кревету час лево час десно, док вас не ухвати дан.
Можете ли то да замислите? То јест, лако вам је замислити да имате сутра плаћање а још лакше вам је замислити да немате спремљен новац али, обратите само пажњу шта ћете те ноћи у очи плаћања сањати.
Ево да вам причам један од мојих последњих снова.
Сањам ја као једну дугачку реку преко неког широког поља; а по тој реци као пливају нека слова. Река је час тиха а час се узмути и ускомеша; она слова плове свако за се, па тек кад наиђу на тишину а она пођу извесним редом једно за другим, као оно пловке кад пливају низ воду. А кад слова пођу тако једно за другим, онда се као саставе и неке неразумљиве речи, као: „по наредби мојој сопственој“ или „на три месеца од данас“ или у опште таке некакве речи које немају никаквог смисла.
Па као низ реку плове мали чунићи, један црвен, други плав, трећи зелен. У првом чунићу као моја тетка. Не видим од куд она да се воза по реци кад не зна ни да весла, али то је извесно с тога што сам синоћ лежући и успављујући се, помишљао у себи: „Како би било да се тетки обратим да ми да на зајам колико ми треба за отплату?“ Па кажем тако, у првом чуну као моја тетка, у другом чуну седи као мој први потписник, седи, тихо весла и певуши: „Еј што но ми се Травник замаглио…“ а одма мало за овим иде други, зелени чун и у њему други потписник. Он нити пева, нити весла, него сео, пребацио весло преко колена а извадио перорез па као чисти нокте…
Па онда као прођу редом ти чунићи један за другим па тек наиђе један велики чамац пун банкарских чиновника а думен држи онај благајник што обично гвири на рупицу кроз коју се дају отплате. Све ми нека позната лица тих чиновника али ја као никако не могу да се сетим из кога су завода. А они као весели и машу ми марамама и певају у хору: „Зовни само ето нас“.
Па док тако низ реку плове ти чамци а низ поље отуд из далека, дигла се прашина и као затутњило нешто. Па далеко тамо као појави се једна тачка, та тачка све више расте што се више приближава мени, док се толико не приближи да ја јасно видим коњаника. А тај коњаник као нико други него писар кварта палилулског. Не каже ми ништа него само пројури на коњу крај мене и салутира ми. Па онда, он се таман изгуби а појави се нова црна тачка, па и она као расте, расте док се јасно не види коњаник. А тај други коњаник као нико други него адвокат. Не каже ми ни он ништа него само пројури на коњу крај мене и салутира ми. Па онда и он се као изгуби а појави се нова црна тачка, па и она као расте, расте, расте, док се јасно не види коњаник. А тај трећи коњаник као нико други него општински извршитељ. Не каже ми ни он ништа него само пројури на коњу крај мене и салутира ми.
И тако се нижу чамац за чамцем а коњаник за коњаником а ја као стојим крај обале и гледам све то. Па као уморан те хоћу да седнем под једно дрво. Дрво лепо и зелено а пуно пунцато плода. Али то као није обичан плод него о петељкама виси „85“, све „85“ па „85“. Ваљда има преко двеста триста петељака и о свакој виси број „85“. А то је као сума која ми сутра треба за интерес и отплату.
Ето тако чудан сан сањам ја као, па сутра дан одмах пожурим у завод где имам плаћање да ми га растумачи онај иза прозорчета што има сановник.
И он ми растумачи.
Дешава ли се и вама да кој пут тако чудновате снове сањате? И је л’ те да се такав сан не може назвати: „Сан летње ноћи“?
Баш упамтите па да ми кажете кад тако што усните.