Мање више сви ви, који ћете ово данас читати, знате кад је код нас рок за отплату менице. То није онај датум који носи меница. Камо га тај Србин који је првог дана платио меницу? То није ни сутра дан до подне, то је тек сутра дан по подне. И то разуме се, брат Србин прво спава после ручка до 3 сата, јер има још читав сат времена од 3 до 4 као до последњег рока. У 3, пошто се пробуди, купи листу и меницу и сад тек јури за потписе. Јури трамвајем, јури фијакерима и најзад од пола четири нађе потписнике. Од пола четири до четири, читавих пола сата остаје му још времена да нађе и паре на зајам за отплату и тачно у 4 кад је већ меница у адвокатској канцеларији, он стиже у завод са отплатом.
Разуме се, ако не нађе старе потписнике а он хвата друге да их замене и једна меница — та то нам је бар свима познато — која је на цензури имала једне потписе да исплати промени бар двадесет потписника.
Ово ми је све потребно било да кажем, да би оправдао и објаснио поступак мога пријатеља Пере, који ме јутрос нађе на сред улице и увуче у једну кафану.
„Молим те потпиши се овде, ево овде, данас је последњи рок.“
„Па знам, али ја немам код тебе потписа.“
„Знам да немаш, хвала Богу није ми потребан твој потпис. Него да замениш, само да замениш форме ради.“
Ја сам већ навикао на то да „форме ради“ заменим потписника, да „форме ради“ потпишем меницу, да „форме ради“ платим, да ми се „форме ради“ стави забрана на плати и најзад, да ми извршитељ „форме ради“ попише ствари.
Умочим дакле перо и потпишем се. И сад мој пријатељ Пера, снадбевен потписима, нагне у трк да тражи новац на зајам ради отплате. Цури му зној са чела, лети му иберцигер као поповска мантија а он трчи од једног до другог и тражи.
Разуме се, опет „форме ради“ да признаницу, нађе новац и дојури у завод. Мало час ето га отуд јури натраг, весео, радостан све подвикује. Срете ме и загрли ме на улици:
„Замисли, болан, замисли. Имам и потписе, нашао сам и новац и однео у завод. Први пут у животу отишао сам пре подне да платим.“
„Па?“
„Па данас је Велики Петак, а сутра је велика субота, па први дан Ускрса, па други дан, па трећи дан Ускрса. Не раде заводи, замисли не раде заводи а ја имам отплату, односно имам пара.“
„Па шта ћеш сад?“
„Како шта ћу?“ кличе он весело, „Идем после подне да целивам Христа. Данас му први пут признајем да је погинуо за човечанство.“
*
Ја сам све ово и записао да опоменем читаоце којима је рок данас. Од данас су мале меничне ферије, ферије за музиканте и за акцептанте меница.